Παρακολουθώντας όλα αυτά που γίνονται στην πατρίδα από τους Έλληνες αλλά και από τους γείτονες και τους συμμάχους της, βλέπω ότι η Ελλάδα στην κυριολεξία έχει μείνει πλέον μόνο ένα τραυματισμένο κορμί και επιτρέψτε μου τη μεταφορά, μοιάζει κομμάτι σφαχτού και σαν άγρια όρνια, οι σκύλοι, ντόπιοι και ξένοι, ορμούν πάνω της. Της Ελλάδας όμως την ψυχή την έχουν πάρει και την φυλάνε, κάποιοι που γυρνούν σαν τον Οδυσσέα στην ξενιτιά και την φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού. Περήφανα φυλάνε στον κόρφο τους, όλα αυτά που πήραν από τους αρχαίους προγόνους μας και που ο κόσμος φτιάχτηκε πάνω σε αυτές τις ιδέες και αρχές. Έτσι νιώθει ο περισσότερος κόσμος της Ομογένειας, έτσι νιώθω κι εγώ και με τιμά που είμαι τμήμα της και από αυτή τη θέση, σας καταθέτω ότι αν δεν υπήρχε η ψυχή της Ελλάδας διασπαρμένη στα πέρατα της Οικουμένης, σήμερα θα μιλούσαμε διαφορετικά για την χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, τις τέχνες, και τον πολιτισμό.