By

Αξιότιμε, κ. διευθυντά Επιστρέφοντας στην Αµερική, µετά από µια ταλαιπωρία υγείας, θεώρησα χρέος να επικοινωνήσω με το αναγνωστικό σας κοινό και  να εκφράσω την ευγνωμοσύνη προς τα ομογενειακά μέσα και τους δημοσιογράφους που πάντα στέκονται κοντά στους εκπαιδευτικούς, στην παιδεία και στην οµογένεια γενικά, και να τονίσω τρία σοβαρά ζητήματα που πρέπει να αντιµετωπιστούν άµεσα. Η παιδεία βρίσκεται σε µια φάση που πρέπει να διατηρηθεί για το καλό της οµογένειας, αλλά και για την Ελλάδα, η οποία ανεβαίνει πολιτισµικά, τουριστικά και σε παγκόσµιο επίπεδο. Χρειάζεται αυτές τις γερές, δυνατές και στιβαρές βάσεις που έχει προσφέρει η ελληνική οµογένεια στα παιδιά της τα τελευταία 50-70 χρόνια δουλειάς και προσπάθειας. Αυτές οι βάσεις είναι απαραίτητες να διδαχτούν και στην ίδια την Ελλάδα. Δεν πρέπει να σταµατήσει η διάδοση της γλώσσας και η φροντίδα για τη διατήρηση όλων των ελληνορθόδοξων, πολιτισµικών και ελληνικών αξιών µας. Πρέπει να υπάρχει δίαυλος µεταξύ γενέτειρας και παγκόσµιας οµογένειας. Η παγκόσµια οµογένεια είναι µια άλλη Ελλάδα εκτός συνόρων που συνδυάζει δύο έννοιες, Ορθοδοξία και Ελληνισµό, αδιαχώριστες. Οι Έλληνες της Διασποράς θα έπρεπε να έχουν από την Κυβέρνηση της Ελλάδας προστασία, Υπουργείο Διασποράς, που να ενώνει και να αφουγκράζεται τις απαιτήσεις των εκατοµµυρίων Ελλήνων της Διασποράς. Δυστυχώς, τίποτα δεν έχει γίνει µέχρι σήµερα. Η Διασπορά έχει ιδιαιτερότητες, ζει σε άλλες πολιτισµικές κουλτούρες και η Ελλάδα δεν µπορεί να γνωρίζει τις απαιτήσεις εκτός αν υπάρχει δίαυλος και συνεργασία µε τους Έλληνες πολίτες που ζουν σε άλλες χώρες. Και τώρα ας επιστρέψουµε στην Οµογένεια της Αµερικής. Εµείς οι δάσκαλοι που διδάξαµε µισό αιώνα πριν, είχαµε την ευκαιρία να έχουµε στις τάξεις µας παιδιά που σήµερα διαπρέπουν σε όλους τους τοµείς της αµερικανικής και της παγκόσµιας κοινότητας, από το Χόλιγουντ, µέχρι το διάστηµα, µέχρι την ιατρική, µέχρι το Πεντάγωνο και όπου µπορείς να φανταστείς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκατοµµυριούχοι ή διαπρέπουν σε µεγάλες εταιρείες. Μπορούν να παρουσιαστούν, να επιστρέψουν σε εµάς, στα σχολεία που µορφώθηκαν, να γίνουν µεγάλα γκαλά σε κάθε κοινότητα και να τους φέρουµε πιο κοντά µας. Πόσοι από τους άξιους ιερείς µας, που έχουµε πληθώρα καλών ιερέων σήµερα, έχουν τελειώσει στα σχολεία τα κοινοτικά µας και γνωρίζουν την οµογένεια από πρώτο χέρι. Έχουµε αξιωµατικούς της αστυνοµίας που βρέθηκαν στις τάξεις του Αγίου Δηµητρίου, του Flushing και όλων των σχολείων της εποχής που άνθισαν στην οµογένεια. Ο σεβαστός µας  Επίσκοπος Νεκτάριος, πρωτοσύγκελος και άξιος ιερέας, είναι παιδί της οµογένειας µε τον αδελφό του, τον πατέρα Παναγιώτη. Η βουλευτής που είναι δίπλα στον πρόεδρο της Αµερικής σήµερα, η κυρία Νικόλ Μαλλιωτάκη, το καµάρι της οµογένειας και ανερχόµενο αστέρι, όπως την αποκαλούµε! Ο Μιχάλης Γιαννάρης στην πολιτειακή γερουσία της Νέας Υόρκης και χιλιάδες άλλοι, που τα ονόµατα τα έχουν συνάδελφοι και τα στοιχεία στα κοινοτικά µας ιδρύµατα, από όπου αποφοίτησαν όλοι αυτοί οι επιτυχηµένοι άνθρωποι σήµερα. Να τους φέρουµε κοντά µας, να κάνουµε ό,τι µπορούµε µαζί, να µαζέψουµε χρήµατα για να διατηρηθεί η παιδεία του αύριο. Έχουµε έναν άξιο, ικανό ακαδηµαϊκό, τον Αρχιεπίσκοπο, που τρέχει παντού, ακούραστος, χαµογελαστός, χωρίς ποτέ να λέει όχι. Σκορπά παντού ζεστασιά στην οµογένεια. Όλοι τον θέλουν, όλοι τον καλούν, όλοι τον ακούν, όλοι τον εκτιµούν. Δίνει το χέρι στην οµογένεια, ανοίγει σχολεία, µαζεύει χρήµατα για να πηγαίνουν τα παιδιά σε κατασκηνώσεις, έχει δηµιουργήσει ταµείο παιδείας. Ποτέ δεν είχαν γίνει αυτά τα πρωτοποριακά µέσα. Αν υπάρχουν ολίγοι που δεν συµφωνούν, πρέπει να ερωτηθεί η Οµογένεια και όχι μεμονωμένα άτομα. Ο σεπτός µας Πατριάρχης, ο Ένας και µόνο, µεγάλος εκκλησιαστικός ηγέτης, που αφήνει ιστορία στην Ορθοδοξία της Διασποράς, αποστέλλει παντού τους καλύτερους ιεράρχες για να υπηρετήσουν την Εκκλησία της Διασποράς. Η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να σεβαστεί τις απαιτήσεις της Διασποράς, αλλά και τις ανάγκες των εκατοµµυρίων Ελλήνων που ζουν εκτός Ελλάδας. Η µισή Ελλάδα είναι εκτός των συνόρων και πάντα στάθηκε αρωγός και βοηθός σε όλα τα προβλήµατα, αλλά και τις επιτυχίες της µητέρας Ελλάδας. Ας αναγνωριστούν οι κόποι αυτών των Ελλήνων. Το δεύτερο θέµα που απασχολεί την οµογένεια εκτός των οµογενειακών συνόρων, είναι ότι έχουµε πραγµατικά καταστρέψει αυτή τη δουλειά που έχει γίνει τόσα χρόνια από τον φτωχό εργάτη, τον Έλληνα βιοπαλαιστή, που έδωσε τη ζωή του για την κοινότητα, για τη µικρή εκκλησία του, για τη µικρή κοινότητά του, και έστειλε τα παιδιά του στα σχολεία για να µάθουν τη γλώσσα και τις ρίζες τους. Αυτή τη δουλειά, αυτή την θυσία, αυτήν την αγάπη για την Ελλάδα την έχουµε σβήσει και µαλώνουµε ποιος θα επικρατήσει και ποια διοίκηση θα είναι η πιο ικανή. Σταµατήστε τώρα, και δώστε τα χέρια. Τα καταστατικά µπορούν να αλλάξουν, ανά πάσα στιγµή, από τα δυο τρίτα κάθε συλλόγου, κάθε ολοµέλειας. Οι εκλεγµένοι είναι για να υπηρετήσουν την οµογένεια, όχι για να διατηρούν τον εγωισµό στις καρέκλες. Περίµενα από γυναίκες να έρθει µια κατανόηση. Κύριε Κρίστοφερ, βάλε µπροστά και θεράπευσε αυτή την πληγή του καρκίνου που έχει γίνει γνωστή σε όλο τον πλανήτη. Εδώ και τώρα, να ενωθούν οι δύο πλευρές σε µία, να βγουν καινούργιοι άνθρωποι και να αποτελέσουν την καινούργια γενιά στη νέα µορφή των πραγµάτων της κοινωνίας µας. Τα πρωτοπαλίκαρα δεν ορκίζονται στην εξορία για να αναλάβουν την εργασία και τον αγώνα. Ορκίζονται στην εκκλησιά µε του Χριστού την πίστη την Αγία, µε αυταπάρνηση και χωρίς συµφέρον. Πηγαίνετε στο ιερό τέµενος του Σταθάκειου, που δώρισε ο αείμνηστός Βασίλειος Σταθάκος, πάντα µε την ελπίδα για το καλό της Οµογένειας. Δώστε τα χέρια, σεβαστείτε όλους όσους έχουν εργαστεί για πάρα πολλά χρόνια, µε τιµή και δόξα, και προσθέστε τους νέους εργάτες που θέλουν να εργαστούν και να ανεβάσουν την Οµογένεια «στο µεγάλο, στο ωραίο και το αληθινό». Σήµερα, είναι απαίτηση που ζητούν τα παιδιά µας, να µας αντιπροσωπεύσουν µε τον τρόπο που εµείς τα αντιπροσωπεύαµε, όταν τα τροφοδοτούσαµε µε τις απαράµιλλες ελληνικές παρακαταθήκες για να µεγαλουργήσουν. Αυτή η φαγωµάρα δεν αξίζει στα παιδιά µας, αυτή η φαγωµάρα δεν αξίζει τον κόπο µας και τον κόπο που έκαναν οι Έλληνες τα τελευταία 50, 60, 70 χρόνια. Η οµογένεια ανήκει στους κόπους των οµογενών, ανήκει στις θυσίες της εργαζόµενης γιαγιάς και µητέρας που έστειλε τα παιδιά στα σχολεία. Ανήκει σε όλους αυτούς που ψήνουν τα αρνάκια για να µαζευτούν χρήµατα για την οµογένεια. Η οµογένεια της Αστόριας πρέπει να λάβει µια διοίκηση που αντιπροσωπεύει την ηθική και την αναντικατάστατη πλευρά του Έλληνα οµογενή. Να γίνει τώρα, κανένας δεν ανήκει εκεί αν δεν πιστεύει στο τι έχει γίνει στην ιστορία της οµογένειας και όχι στην ιστορία της Αστόριας. Με µεγάλη λύπη πάντα παρακολουθώ από την Ελλάδα να έρχονται οι κυβερνήσεις και να αποδίδουν βραβεία σε ποιους; Ίσως µερικοί απ’ αυτούς τα αξίζουν. Αλλά βραβεία αξίζουν σ’ αυτούς που διατήρησαν και διατηρούν τις παρακαταθήκες της φυλής µας: τον απλό εργάτη, τον απλό Έλληνα, τον βιοπαλαιστή, τον Έλληνα Ελληναρά. Κανένας απ’ αυτούς που ήρθαν, πρωθυπουργοί κ.λπ., δεν έδωσαν ένα βραβείο σε έναν ιερέα, σε µια δασκάλα, σε µια µητέρα, σε έναν απλό άνθρωπο που έχτισε πλατείες, που µάζεψε στολές, που κέντησε βλαχοπούλες και τσολιάδες. Σε αυτούς ανήκει η τιµή. Παρακαλώ την Ελλάδα να γυρίσει πίσω στην οµογένεια. Να την εκτιµήσει και να τη σεβαστεί για αυτό που έχει προσφέρει η οµογένεια στη µητέρα Ελλάδα. Να σεβαστεί τις απαιτήσεις και το έργο της. Να στείλει αντιπροσώπους, σαν τον πρώην ΓΓ κύριο Γιάννη Χρυσουλάκη και να διορίσει Υφυπουργούς που γνωρίζουν τον ιδρώτα, τον αγώνα, τα συλλαλητήρια, τις παρελάσεις και όλα τα συµβάντα, και που είναι πρώτα µπροστά µε το χέρι στην καρδιά για την Ελλάδα. Η Ελλάδα όσο και να γνωρίζει την οµογένεια και όσο και να στέλνει αντιπροσώπους, που πολλές φορές κάνουν το έργο τους, άλλοτε µε κέρδος και άλλοτε όχι, όμως δεν µπορούν να επεµβαίνουν, και δεν γνωρίζουν ακριβώς το συµφέρον και τι θέλει η οµογένεια. Καλό θα είναι να υπάρχει δίαυλος, να είναι αρωγοί, βοηθοί, αλλά όχι εκτελεστές. Σας ευχαριστώ. Στέλλα Κοκόλη, πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής.