Με ύψος 130 μ., η γέφυρα κόβει την ανάσα με την επιβλητική της όψη και ταυτόχρονα διευκολύνει την καθημερινή ζωή των κατοίκων. Οι γέφυρες αποτελούν κατασκευές-σημείο αναφοράς για τις ανθρώπινες κοινωνίες, δεδομένου ότι μέσω αυτών επιτυγχάνεται η ζεύξη δύο ή περισσότερων σημείων υπεράνω μεσολαβούντος εμποδίου. Χάρη σε αυτές έχει καταστεί εφικτό το πέρασμα ανθρώπων, οχημάτων κτλ πάνω από ποτάμια, χαράδες, θαλάσσια στενά, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται η απρόσκοπτη επικοινωνία μεταξύ διάφορων περιοχών, με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε επίπεδο -μεταξύ άλλων- τουριστικής και οικονομικής ανάπτυξης. Οι γέφυρες έχουν ισχυρή παρουσία και στη χώρα μας, αλλά καμία δεν δεσπόζει σε μεγαλύτερο ύψος από τη γέφυρα της Αράδαινας, πάνω από το ομώνυμο φαράγγι στα Χανιά της Κρήτης. Με ύψος 138 μέτρα, κυριαρχεί σε ελληνικό επιπέδο, ενώ είναι η δεύτερη υψηλότερη στην Ευρώπη, έχοντας εξελιχθεί σε έναν δημοφιλή προορισμό για τους φίλους του bungee jumping. Η ιστορία της γέφυρας ξεκινάει το 1985, όταν η κατασκευή της ξεκίνησε με πρωτοβουλία της οικογένειας Βαρδινογιάννη, η οποία έλκει την καταγωγή της από τον Άγιο Ιωάννη, ένα χωριό 5 χιλιόμετρα δυτικά της Αράδαινας. Η γέφυρα, που ολοκληρώθηκε το 1986, δεν ήταν μόνο ένα τεχνικό επίτευγμα αλλά και ένα κοινωνικό έργο με τεράστια σημασία για την τοπική κοινότητα. Προτού δημιουργηθεί αυτή η εντυπωσιακή γέφυρα, η επικοινωνία μεταξύ των χωριών που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του φαραγγιού ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ειδικότερα, οι κάτοικοι έπρεπε να ανεβοκατεβαίνουν τις απόκρημνες πλαγιές του φαραγγιού με τα πόδια ή με γαϊδουράκια, γεγονός που καθιστούσε τη μετακίνηση χρονοβόρα και επικίνδυνη. Η γέφυρα της Αράδαινας, γνωστή και ως γέφυρα Βαρδινογιάννη, ένωσε τα χωριά αυτά, όπως ο Άγιος Ιωάννης και η Ανώπολη με τα υπόλοιπα Σφακιά, διευκολύνοντας την καθημερινή ζωή των κατοίκων και συμβάλλοντας στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Καθοριστική συμβολή στην υλοποίηση του συγκεκριμένου έργου είχε ο τότε Νομαρχιακός Σύμβουλος Σήφης Μανουσάκας, ο οποίος προώθησε το αίτημα στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Επίσης, η υλοποίηση του έργου ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών του Θεόδωρου Πολυράκη, ο οποίος υπηρέτησε ως κοινοτάρχης στον Άγιο Ιωάννη Σφακίων για 33 χρόνια.